Ιταλία: Στην Πάδοβα πραγματοποιήθηκε η πρώτη στον κόσμο «μεταμόσχευση παλλόμενης καρδιάς»

Ονομάζομαι Κολεσιώτου Βασιλική και γεννήθηκα στη Θεσσαλονίκη.

Όταν διαγνώστηκα με ΧΝΑ για πρώτη φορά στη ζωή μου ήμουν μόλις 21 ετών το 2001. Κάποιες τυπικές αιματολογικές εξετάσεις έδειξαν ότι ήμουν στην αρχή ενός δύσκολου δρόμου που λεγόταν νεφρική ανεπάρκεια. Ξεκίνησα ενδελεχή έλεγχο από νεφρολόγο στα νεφρά όπου διαπιστώθηκε ότι ήμουν μονόνεφρη εκ γενετής πράγμα το οποίο το έμαθα κ εγώ τότε. Λόγω και του νεαρού της ηλικίας μου,

το είχα πάρει ελαφρά ότι οκ μπορώ να κάνω μεταμόσχευση κάποια στιγμή και να είναι όλα όπως πριν.

Έτσι κύλησαν 5 χρόνια απλά με ελέγχους και σταδιακή επιδείνωση της νεφρικής μου λειτουργίας μέχρι την ένταξη μου σε τεχνητό νεφρό για πρώτη φορά στη ζωή μου το Φεβρουάριο του 2006. Παράλληλα ξεκινήσαμε και εξετάσεις στην οικογένεια για την εύρεση συμβατού δότη για τη μεταμόσχευση νεφρού μετέπειτα. Συμβατοί δότες ήταν η γιαγιά μου και ο πατέρας μου οπότε είπαμε να πάρουμε απ τη γιαγιά ώστε να έχω και μια επιλογή για 2^η μεταμόσχευση αργότερα καθώς όπως έμαθα στην πορεία ο μέσος όρος ζωής των μοσχευμάτων είναι στα 15 χρόνια. Κάποια κρατάνε 30 40 χρόνια αλλά λίγες περιπτώσεις.

Φτάσαμε στην ημερομηνία της μεταμόσχευσης 27/9/2006 με δότρια τη γιαγιά μου. Τα συναισθήματα ανάμεικτα, αγωνία, άγχος για την επόμενη μέρα κυρίως για την επέμβαση που θα μου άλλαζε τη ζωή. Γιατί μου την άλλαξε ΝΑΙ !!! Αλλά όχι όπως νόμιζα εγώ όταν διαγνώστηκα με ΧΝΑ. Ξεκίνησε η ζωή μου σαν μεταμοσχευμένη πλέον με καλούς οιωνούς και έναν μόνιμο φόβο μην τυχόν και χάσω το μόσχευμα το πολύτιμο δώρο ζωής της γιαγιάς μου μιας και είχα παντελώς άγνοια γύρω απ το θέμα μεταμόσχευση νεφρού.

Άρχισα να έχω πρόβλημα νωρίς με τη νεφρική μου λειτουργία λόγω ενός φαρμάκου που μου έδινε ο νεφρολόγος των μεταμοσχεύσεων το αποκαλούμενο neoral μου προκάλεσε νεφροτοξικότητα στο μόσχευμα και ενώ έκανα βιοψία μοσχεύματος δε μου άλλαξε αγωγή όπως επιβάλλεται σε τέτοιες περιπτώσεις παρά μόνο μετά από 9 μήνες και ύστερα από δικές μου πιέσεις. Τότε ήταν που άλλαξα και νεφρολόγο καθώς όπως ήταν αναμενόμενο μου προκάλεσε χρόνια νεφρική ανεπάρκεια στο μόσχευμα που μόλις είχα πάρει και το θεωρούσα ανεπίτρεπτο αυτό θα έπρεπε να δίνουν τη μέγιστη προσοχή στα μοσχεύματα. Βασική προϋπόθεση να ακούμε το γιατρό μας αλλά αν κάτι δεν πάει καλά να πάρουμε και μια δεύτερη γνώμη από άλλον ειδικό στις μεταμοσχεύσεις είναι αναγκαίο θα έλεγα. Ίσως καταφέρουμε να σώσουμε κάτι έτσι.

Στην πορεία η κατάσταση του μοσχεύματος παρέμεινε σταθερή σε κατάσταση επιδείνωσης φυσικά για πολλά χρόνια. Να τονίσω ότι αυτό που πίστευα πριν τη μεταμόσχευση δεν το έζησα δηλαδή θα κάνω μεταμόσχευση και θα είμαι όπως πριν. Καμία σχέση!!! ΝΑΙ η μεταμόσχευση σε ελευθερώνει απ το μηχάνημα αιμοκάθαρσης αλλά λόγω των πολύ ισχυρών φαρμάκων που λαμβάνει ο λήπτης μετά είναι πολύ επιρρεπής σε λοιμώξεις ιώσεις μέχρι και καρκίνο λόγω της μείωσης του ανοσοποιητικού συστήματος. Οπότε σε κάθε κατάσταση αιμοκάθαρση- μεταμόσχευση υπάρχουν θετικά και αρνητικά.

Εγώ πέρασα πάρα πολλές δυσκολίες όσον αφορά φλεγμονές στο έντερο εκκολπωματίτιδες κυρίως λόγω της ανοσοκαταστολής και στην πορεία διαπίστωσα ότι πολλοί μεταμοσχευμένοι αντιμετωπίζουν προβλήματα παρόμοιας φύσης συζητώντας με άλλους συνασθενείς μου.

Η πρώτη μου φλεγμονή στο έντερο ήταν το 2011 μια ιδιαίτερα σκληρή δοκιμασία με τελικό αποτέλεσμα 1 χειρουργείο βαρύ με κόψιμο τμήματος παχέος εντέρου. Τα επόμενα χρόνια συνέχισα να έχω ενοχλήσεις με φλεγμονές ελεγχόμενες με αντιβιοτικά. Το 2017 βρισκόμενη σε μια σημαντική καμπή της ζωής μου μπήκα στο πανεπιστήμιο λόγω αναπηρίας χωρίς εξετάσεις στο Τμήμα Ιταλικής Γλώσσας και Φιλολογίας το ΑΠΘ και έτσι εκπλήρωσα το παιδικό μου όνειρο να γίνω καθηγήτρια έστω και αργά. Τα πρώτα φοιτητικά χρόνια κύλησαν ομαλά χωρίς ιδιαίτερα και σοβαρά προβλήματα υγείας. Περιστασιακά πάντα υπήρχαν άλλωστε. Το 2019 ξεκινάει για μένα ο Γολγοθάς μου!!! Μετά από φλεγμονή στο έντερο και ενώ το πηγαίναμε πάλι συντηρητικά με αντιβιώσεις μου κάνει διάτρηση εντέρου και με στέλνει χειρουργείο αυτή τη φορά με παρά φύσιν έδρα. Τα συναισθήματα μου όταν πρωτοαντίκρισα το σακουλάκι ήταν : ΑΡΝΗΣΗ ΑΡΝΗΣΗ ΑΡΝΗΣΗ!!!! Δεν μπορούσα ούτε να το βλέπω πως θα ζούσα εγώ έτσι για όσο χρειαζόταν; Μου πήρε πολύ καιρό να μάθω να ζω με αυτό αν και δεν το δέχτηκα ποτέ η αλήθεια. Θα έκανα οτιδήποτε χρειαζόταν για αποκατάσταση ακόμη κ αν μου έλεγαν κινδυνεύεις να πεθάνεις. Θα το ρίσκαρα ως το τέρμα!!!

Τότε για πρώτη φορά είπα χίλιες φορές αιμοκάθαρση μια ζωή δεν συγκρίνονται. Αν δε περάσεις το χειρότερο δεν μπορείς να εκτιμήσεις ότι έχεις τελικά.

Τότε μου είπαν οι γιατροί όταν ανάρρωσα ότι 3 μήνες μετά αρχές του 2020 μπορούμε να κάνουμε ένωση του εντέρου. Για πρώτη φορά πήγα σε χειρουργείο λες και πήγαινα σε γιορτή τέτοια χαρά είχα που όμως μου βγήκε ξινή. Ο Θεός είχε άλλα σχέδια αυτή τη φορά. Στις 8 ημέρες είχα διαρροή με ανυπόφορο πόνο και φυσικά πυρετό. Μπήκα χειρουργείο επειγόντως στις 10 το βραδύ με τους χειρούργους να μη ξέρουν αν θα βγω ζωντανή απ την χειρουργική αίθουσα. Μια μάχη μεταξύ ζωής και θανάτου…..

Ξανά παρά φυσιν έδρα!!!! Ο κόσμος μου κατέρρευσε ήθελα να πεθάνω κυριολεκτικά δεν με ένοιαζε πια. Ξεκίνησα ψυχολογική υποστήριξη όταν βγήκα από το νοσοκομείο και ανάρρωσα επιβαλλόταν πια. Τότε ήταν που αποφάσισα να κάνω ξανά όσα χειρουργεία χρειαστεί για αποκατάσταση. Έψαξα και βρήκα γιατρό που ασχολείται μόνο με έντερο και μετά από 2 χειρουργεία και πολύ ταλαιπωρία κατάφερα και έκανα πλήρη αποκατάσταση του εντέρου μετά από 3 χρόνια το διάστημα (2019-2022) από την αρχή της δοκιμασίας. Όλη αυτή η περιπέτεια με το έντερο διαδραματίστηκε στο 3^ο και 4^ο έτος των σπουδών μου δε θα μπορούσα να μην αναφερθώ στην αμέριστη στήριξη και συμπαράσταση των καθηγητών μου όσον αφορά την υγεία μου. Τότε ήταν που έχασα τελικά και το μόσχευμα μετά τη πρώτη ένωση και μπήκα ξανά σε τεχνητό νεφρό τον Ιούλιο του 2020 . Αποφοίτησα από το πανεπιστήμιο το 2021 όντας σε αιμοκάθαρση και με τέτοιες δυσκολίες υγείας περιμένοντας να κάνω αποκατάσταση στο έντερο. ΑΘΛΟΣ κυριολεκτικά!! Ήδη βρίσκομαι στον 3^ο χρόνο αιμοκάθαρσης και έχω ξεκινήσει τη διαδικασία με εξετάσεις για 2^η μεταμόσχευση νεφρού αυτή τη φορά με δότη τον πατέρα μου μιας και είναι συμβατός δότης.

Το δικό μου μότο μέχρι τώρα στη ζωή έχοντας περάσει τα πάνδεινα και έχοντας κάνει 17 χειρουργεία είναι:

ΠΡΟΧΩΡΑΜΕ ΜΠΡΟΣΤΑ Η ΖΩΗ ΣΥΝΕΧΙΖΕΤΑΙ!!!

ΝΑ ΚΑΝΕΤΕ ΤΑ ΟΝΕΙΡΑ ΣΑΣ ΠΡΑΞΗ ΤΙΠΟΤΑ ΔΕΝ ΕΙΝΑΙ ΑΚΑΤΟΡΘΩΤΟ!!!

Το ζητούμενο είναι κάθε φορά να βγαίνουμε πιο δυνατοί από κάθε δοκιμασία και να είμαστε ΜΟΝΟ ΝΙΚΗΤΕΣ!!! Μας το οφείλουμε…..!!!!