Με καρκίνο στο πάγκρεας διαγνώστηκε η Αικατερίνη της Σερβίας

 Λοιπόν θα σας πω την ιστορία της μαμάς μου. Θα σας πω πως το ζούσαμε μαζί.

Θα μπω απευθείας στο ψητό. Η μαμά ηλικία κοντά στα 50, δείχνει 40 βέβαια, γεμάτη ζωντάνια και χαρά. Η καταγωγή μας από Πολωνία. Πάει λοιπόν εκεί διακοπές και ξαφνικά νιώθει αδιαθεσία. 

Κάνει γενικές εξετάσεις και ΜΠΑΜ. Εισαγωγή στο νοσοκομείο αμέσως.

Γιατί? 

Γιατί και τα δύο νεφρά σταμάτησαν να λειτουργούν. 

Ένα σοκ για όλους μας. 

Ένα άγνωστο ταξίδι μπροστά μας. Η μαμά επιστέφει στο σπίτι Ελλάδα ''και τώρα τι κάνουμε'' ? 

Αιμοκάθαρση. Τρεις φορές την βδομάδα.

 Έχω αναλάβει εγώ να την πάω, να την φέρω, παρατάω σπουδές για να είμαι σπίτι. Σε αυτό το σημείο έχω καταλάβει ότι δεν ταιριάζει σε όλους η αιμοκάθαρση. Η μαμάκα μου ξαφνικά άλλαξε. Επί δύο χρόνια ήταν ένας άλλος άνθρωπος. Χωρίς καμία διάθεση για ζωή πλέον. Οπότε είπα ''τέλος, θα πάρεις το νεφρό μου''. Η απάντηση, χωρίς δεύτερη σκέψη ''ΟΧΙ''. 

Δεν ήθελε λέει να με βάλει σε αυτή την διαδικασία. Αμέσως η πρόταση των γιατρών ήταν να προσπαθήσει σε λίστα στην Πολωνία, όπου υπάρχει πολύ μεγάλη θετική εξέλιξη με της δωρεές οργάνων. Οκ είπαμε. Και έφυγε. Μόλις έφτασε όμως ο αδελφός της ήταν ήδη έτοιμος και αποφασισμένος χωρίς κουβέντα, ότι θα το δώσει αυτός. Για τυπικούς λόγους και για την χαρτούρα μπαίνει και σε λίστα η μαμά. Μέσα σε πολύ λίγο διάστημα είναι πλέον μέσα στο νοσοκομείο ο θείος μου , ναι συμβατός και κάνουν τελεύταιες εξετάσεις. Χτυπάει το τηλέφωνο της μαμάς. 

Η μεταμόσχευση θα γίνει σήμερα, να έρθει να σας πάρει το ασθενοφόρο η θα έρθετε μόνη ?

 ( Στο νοσοκομείο που είναι μέσα και ο θείος ). Και έτσι φτάνει η μαμά στο νοσοκομείο μετά από λίγες ώρες, όπου στην πόρτα την περιμένει ο θείος μου. Και εκεί η μαμά μου, μαθαίνει  ότι το νεφρό που θα πάρει είναι από δωρητή, από δυστύχημα. ΣΟΚ!!! Έτυχε ήταν στο ίδιο νοσοκομείο. Η χαρά τεράστια αλλά και αγωνία. Γιατί για το ίδιο νεφρό κάλεσαν άλλο ένα άτομο ώστε να δουν ποιος έχει μεγαλύτερη συμβατότητα και σε περίπτωση που δεν θα ερχόταν ο ένας να μην πήγαινε χαμένο το νεφρό. Είμαστε "τυχεροί". Είναι δικό μας. Ξεκινάει το πολύωρο χειρουργείο και εγώ να είμαι Ελλάδα γιατί τόσο ξαφνικά που έγινε δεν είχα τρόπο να πάω. Ξυπνάει. Ξυπνάει η παλιά μου μαμάκα. Αισιόδοξη πλέον. Με όρεξη για να αρπάξει το κάθε λεπτό της ζωής της. Συνέχεια σκεφτόμαστε για το πώς τα έφερε η ζωή και ότι αυτό της ήταν γραφτό. Αυτό το νεφρό. Ευχαριστώ τον άγγελο εκεί ψηλά που έσωσε την μαμά μου...