Ιταλία: Στην Πάδοβα πραγματοποιήθηκε η πρώτη στον κόσμο «μεταμόσχευση παλλόμενης καρδιάς»

Με «πανδημία» παρομοιάζει τον διαβήτη, σε σχέση με τον αριθμό των πασχόντων το επόμενο διάστημα, ο γιατρός – παθολόγος Παναγιώτης Χαραλαμπάκης, σε συνέντευξή του στο onmed.gr.

Ο ίδιος, που διαθέτει εξειδίκευση στον σακχαρώδη διαβήτη, το διαβητικό πόδι και τις αντλίες ινσουλίνης, χαρακτηρίζει τον διαβήτη «μάστιγα, που πλήττει την ανθρώπινη κοινωνία με αρκετές συνέπειες», καθώς «εξαπλώνεται πλέον με πολύ ταχείς ρυθμούς». Άλλωστε, οι εκτιμήσεις της Διεθνούς Ομοσπονδίας Διαβήτη (IDF), δείχνουν πως μέχρι το 2030, 578 εκατομμύρια άνθρωποι παγκοσμίως θα ζουν με τη νόσο αυτή.

Ο διαβήτης «προσβάλλει όλα τα αγγεία του ανθρώπινου οργανισμού και όσο πιο πολλές είναι οι βλάβες των αγγείων

σε ένα ή περισσότερα όργανα τόσο πιο πολύ επηρεάζεται το προσδόκιμο επιβίωσης και η ποιότητα της ζωής μας», επισημαίνει ο δρ Χαραλαμπάκης, ενώ προσθέτει πως το βασικότερο πρόβλημα είναι το ότι «προκαλεί πολλές επιπλοκές».

Μία από αυτές, ίσως η πιο «ύπουλη», είναι το «πόδι του διαβητικού», με τον σακχαρώδη διαβήτη να αποτελεί σήμερα «το κυριότερο αίτιο μη τραυματικού ακρωτηριασμού των κάτω άκρων»: Ο διαβήτης προκαλεί «σταδιακή απώλεια της αισθητικότητας των κάτω άκρων και οδηγεί στο να μην υπάρχει το προειδοποιητικό σήμα - ο πόνος», ώστε ο ασθενής να συνειδητοποιήσει πως κάτι συμβαίνει, εξηγεί ο γιατρός και τονίζει πως είναι πολύ σημαντικό «όλοι οι ασθενείς να υποβάλλονται σε κλινική εξέταση της αισθητικότητας από τον θεράποντα διαβητολόγο τους».

Όσο για το πώς πρέπει να αντιμετωπίσουμε τον διαβήτη σήμερα και το πώς πρέπει να ζουν οι ασθενείς, ο κύριος Χαραλαμπάκης είναι σαφής: «Να είμαστε ενημερωμένοι σωστά και να κάνουμε ό,τι πρέπει για την πρόληψη». Τα τελευταία δεκαπέντε χρόνια έχουν ανακαλυφθεί αποτελεσματικότατα καινούργια φάρμακα και τεχνικές χορήγησης ινσουλίνης, ακόμα και μετρητές σακχάρου που κάνουν ευκολότερη τη ζωή των ασθενών, ενώ όπως τονίζει ο γιατρός: «Το μέλλον είναι οι αντλίες ινσουλίνης και το τεχνητό πάγκρεας».

«Η αποδοχή και συμφιλίωση με τη νόσο» είναι το πιο σημαντικό για κάθε έναν που διαγιγνώσκεται με διαβήτη, ενώ σπουδαίο ρόλο παίζει «η σχέση και η εμπιστοσύνη μεταξύ γιατρού και ασθενούς» και η σωματική άσκηση, όπως αναφέρει ο κύριος Χαραλαμπάκης, καταλήγοντας πως αυτή τη στιγμή «έχουμε τα όπλα, αλλά χρειάζεται και η θέληση» για την καλύτερη αντιμετώπιση του διαβήτη.

Παναγιώτης Σ. Χαραλαμπάκης, Παθολόγος με εξειδίκευση στον σακχαρώδη διαβήτη, το διαβητικό πόδι και τις αντλίες ινσουλίνης

Ακολουθεί ολόκληρη η συνέντευξη με τον γιατρό Παναγιώτη Χαραλαμπάκη:

- Κύριε Χαραλαμπάκη, ο διαβήτης απασχολεί όλο και περισσότερους ανθρώπους σήμερα, ενώ η Διεθνής Ομοσπονδία Διαβήτη (IDF), εκτιμά ότι μέχρι το 2030, 578 εκατομμύρια άνθρωποι παγκοσμίως θα ζουν με διαβήτη. Τι σημαίνει αυτό για την καθημερινότητά τους;

Θα ήθελα να ευχαριστήσω για τη δυνατότητα που μου δίνετε να αναπτύξουμε ένα θέμα αρκετά σοβαρό όπως είναι ο σακχαρώδης διαβήτης, ο οποίος εξαπλώνεται πλέον με πολύ ταχείς ρυθμούς και όπως προαναφέρατε, σύμφωνα με τον IDF, υπάρχει η εκτίμηση ότι το 2030 στη γη θα υπάρχουν περίπου 578 εκατομμύρια συνάνθρωποι μας που θα πάσχουν από σακχαρώδη διαβήτη. Όπως καταλαβαίνετε αν σήμερα ζούμε μια πανδημία στα πλαίσια του COVID 19, ο οποίος μέχρι τώρα που μιλάμε έχει προσβάλει παγκοσμίως 126 εκατομμύρια συνανθρώπους μας, μόλις τελειώσει αυτή η κατάσταση θα έχουμε να κάνουμε με μια άλλη “πανδημία”, ίσως μεγαλύτερη. Ο σακχαρώδης διαβήτης λοιπόν είναι μια μάστιγα που πλήττει την ανθρώπινη κοινωνία με αρκετές συνέπειες στην καθημερινότητα μας. Αυτό συμβαίνει γιατί αφενός η νόσος αυτή προκαλεί πολλές επιπλοκές, αλλά αφετέρου αρκετά συχνά συνυπάρχει και με άλλα νοσήματα που με τη σειρά τους έχουν αυξημένο καρδιαγγειακό κίνδυνο (όπως πχ η παχυσαρκία, η δυσλιπιδαιμία, η αρτηριακή υπέρταση - μια οντότητα που ονομάζεται μεταβολικό σύνδρομο ), με συνέπεια την αύξηση των νοσηλειών, των θανάτων, της καταθλιπτικής συνδρομής, ακόμη και του κοινωνικού κόστους, καθώς μια απλή αντιδιαβητική αγωγή μπορεί να είναι ακριβή αλλά και μακροχρόνια. Με όλα αυτά, καταλαβαίνει κανείς πόσο χρήσιμο είναι να είμαστε ενημερωμένοι σωστά και να κάνουμε ό,τι πρέπει για την πρόληψη του σακχαρώδους διαβήτη.

- Πώς επηρεάζει ο διαβήτης, στις διάφορες μορφές του, τον ανθρώπινο οργανισμό;

Καταρχάς, θα πρέπει να γνωρίζουμε ότι ο διαβήτης διακρίνεται σε αρκετούς τύπους. Οι πλέον πιο γνωστοί και συχνοί είναι ο «τύπος ένα», που συνήθως εμφανίζεται σε μικρά παιδιά και σε νεαρής ηλικίας άτομα, χωρίς όμως αυτό να σημαίνει ότι δεν μπορεί να εμφανιστεί και αργότερα στη ζωή μας - μια κατηγορία που λέγεται λανθάνων αυτοάνοσος διαβήτης των ενηλίκων ( Latent Autoimmune Diabetes in Adults) - και οφείλεται σε μια αυτοάνοση διέγερση του οργανισμού μας. Αυτό, με απλά λόγια, σημαίνει ότι, για κάποιο λόγο, ο οργανισμός μας παράγει αντισώματα που στρέφονται ενάντια των β κυττάρων του παγκρέατος, τα οποία είναι υπεύθυνα για την παραγωγή της ινσουλίνης. Συνέπεια αυτής της καταστροφής είναι η παντελής έλλειψη ινσουλίνης σε αυτά τα άτομα με συνέπεια την ανάγκη εξωγενούς χορήγησης αυτής για την κάλυψη των βασικών μας αναγκών. Ο «τύπου δυο» σακχαρώδης διαβήτης, είναι ο πλέον συχνός, καθώς στον τύπου δυο οφείλεται το 85-95% των περιπτώσεων διαβήτη παγκοσμίως. Τον συναντάμε σε κατεξοχήν παχύσαρκα άτομα τα οποία λόγω της παχυσαρκίας αποκτούν αντίσταση στην δράση της ινσουλίνης που παράγει το πάγκρεας τους με αποτέλεσμα να μην μπορεί να δράσει η ινσουλίνη στα όργανα στόχους της. Με την πάροδο των χρόνων, το πάγκρεας εξαντλείται, με αποτέλεσμα την ανάγκη χορήγησης ινσουλίνης και σε αυτές τις περιπτώσεις.

Ανεξάρτητα λοιπόν από την αιτία που προκαλεί τον διαβήτη, ο κοινός παρανομαστής που προκαλεί τις επιπλοκές είναι η υπεργλυκαιμία σε συνδυασμό με άλλους φλεγμονώδεις παράγοντες. Να σημειωθεί ότι οι επιπλοκές του διαβήτη κατατάσσονται σε μικροαγγειακές και μακροαγγειακές. Στις μικροαγγειακές περιλαμβάνεται η διαβητική αμφιβληστροειδοπάθεια, η διαβητική νεφροπάθεια και η διαβητική νευροπάθεια. Στις μακροαγγειακές περιλαμβάνονται βλάβες των αγγείων της καρδιάς, του εγκεφάλου, καθώς και η περιφερική αγγειοπάθεια. Μιλάμε λοιπόν για μια νόσο που προσβάλλει όλα τα αγγεία του ανθρώπινου οργανισμού και όσο πιο πολλές είναι οι βλάβες των αγγείων σε ένα ή περισσότερα όργανα τόσο πιο πολύ επηρεάζεται το προσδόκιμο επιβίωσης και η ποιότητα της ζωής μας, καθώς είναι γνωστό ότι το κύριο αίτιο τύφλωσης στους ενηλίκους, νεφροπάθειας τελικού σταδίου και μη τραυματικού ακρωτηριασμού κάτω άκρου είναι ο σακχαρώδης διαβήτης τύπου 2, ενώ οκτώ στους δέκα διαβητικούς πεθαίνουν από καρδιαγγειακά συμβάματα.

 - Πώς η επιστήμη αντιμετωπίζει σήμερα τον διαβήτη;

Σήμερα έχουμε στην φαρέτρα μας αρκετά όπλα για μια πολύ καλή ρύθμιση του σακχάρου. Όσον αφορά τα αντιδιαβητικά δισκία, έχουν αυξηθεί οι επιλογές που διαθέτουμε έτσι ώστε να πετύχουμε καλά αποτελέσματα μειώνοντας τις επιπλοκές και να καθυστερήσουμε όσο το δυνατόν γίνεται την ένταξη ενός ασθενούς στην ινσουλίνη. Στο παρελθόν η προσοχή εστιάζονταν στο β κύτταρο του παγκρέατος και στη μείωση της αντίστασης στην δράση της ινσουλίνης, όμως τα τελευταία περίπου δεκαπέντε χρόνια ανακαλύφθηκαν καινούργια φάρμακα, τα οποία δεν «μαστιγώνουν» πλέον το β κύτταρο ώστε να εκκρίνει ινσουλίνη, αλλά δρουν με διαφορετικούς μηχανισμούς και έχουν ποικιλοτρόπο δράση σε πολλά όργανα πέραν της ρύθμισης του σακχάρου. Σήμερα συνολικά έχουμε έξι διαφορετικές κατηγορίες αντιδιαβητικών δισκίων και ενέσιμες αγωγές πέραν της ινσουλίνης.
Η ινσουλίνη είναι από πολλούς συνανθρώπους μας αρκετά «παρεξηγημένη», καθώς αιωρείται γύρω από το όνομα της η έννοια της αποτυχίας. Αυτό όμως δεν είναι σωστό, καθώς η ινσουλίνη είναι ένα από τα πιο ασφαλή φάρμακα όταν η χρήση της γίνεται σωστά, ενώ παράλληλα πετυχαίνουμε σε σύντομο χρονικό διάστημα το γλυκαιμικό στόχο που θέτουμε σε κάθε ασθενή. Με την εξέλιξη της επιστήμης και της τεχνολογίας καταφέραμε σήμερα να έχουμε αποτελεσματικότερες ινσουλίνες, καθώς οι εταιρίες παραγωγής εστίασαν την έρευνα τους στη βελτίωση και άλλης μιας παραμέτρου πέραν του χρόνου δράσεώς της. Αυτό είχε να κάνει με την απορρόφηση στο σημείο έγχυσης της, σταθερή και χωρίς διακυμάνσεις.

Παράλληλα βελτιώθηκαν ταυτόχρονα αρκετά και οι τεχνικές της χορήγησης ινσουλίνης ( πχ προγεμισμένες πένες, αντλίες ινσουλίνης). Οι αντλίες ινσουλίνης, που χρησιμοποιούνται κυρίως από διαβητικούς τύπου ένα, είναι έναν μέσον που παρέχει πολλές δυνατότητες για βελτίωση της γλυκαιμικής ρύθμισης με σημαντικό περιορισμό των υπογλυκαιμιών, οι ασθενείς απαλλάσσονται από τα συνεχή τρυπήματα, ενώ τα νέα λογισμικά αγγίζουν τον όρο «τεχνητό πάγκρεας».
Θεωρώ ότι το μέλλον είναι οι αντλίες ινσουλίνης και το τεχνητό πάγκρεας για τους ινσουλινοεξαρτώμενους ασθενείς. Εξίσου σημαντικό επίσης είναι ότι πλέον διαθέτουμε πολύ καλύτερους μετρητές σακχάρου, πιο εύκολοι στη χρήση τους, ενώ αυτό που άλλαξε εντελώς τα δεδομένα σε σχέση με το παρελθόν είναι η 24ωρη καταγραφή της γλυκόζης. Η εξέλιξη της τεχνολογίας κατάφερε να μας δώσει στα χέρια μας μετρητές που δεν χρήζουν μέτρηση γλυκόζης από το δάχτυλο, αλλά αυτή γίνεται με την τοποθέτηση ενός μικρού αισθητήρα υποδόρια, ο οποίος καταγράφει όλο το 24ωρο τη διακύμανση του σακχάρου και με μια απλή σάρωση με τον μετρητή ή με το κινητό μας τηλέφωνο, μας δείχνει την τιμή αλλά και την τάση του σακχάρου μας ανά πάσα στιγμή εύκολα και ανώδυνα. Αυτό έχει μεγάλη σημασία καθώς ο γιατρός μπορεί να αξιολογήσει αν υπάρχουν αιχμές- υπογλυκαιμίες μέσα στην ημέρα και να επέμβει ανάλογα στη διόρθωση αυτών.

Μέχρι πριν λίγα χρόνια αξιολογούσαμε την γλυκοζηλιωμένη αιμοσφαιρίνη, η οποία έδειχνε πώς είχε διακυμανθεί το σάκχαρο μας το τελευταίο τρίμηνο. Ήταν δηλαδή ένας μέσος όρος τιμών γλυκόζης και οι όποιες αποφάσεις για τροποποίηση στην αγωγή στηριζόντουσαν στην τιμή της γλυκοζηλιωμένης αιμοσφαιρίνης. Πλέον, σύμφωνα πάντα με τις κατευθυντήριες οδηγίες, μεγάλη σημασία έχει η διακύμανση μέσα στο 24ωρο, γιατί πολλές φορές υπάρχουν ασθενείς με μια καλή γλυκοζηλιωμένη αιμοσφαιρίνη αλλά με αρκετές υπογλυκαιμίες πχ. μέσα στην ημέρα.

- Ένας πάσχων από διαβήτη τι οφείλει να κάνει πέρα από τη φαρμακευτική αγωγή που του συστήνει ο γιατρός του;

Πιστεύω το πιο σημαντικό πράγμα που πρέπει να κάνει ένας διαβητικός ασθενής, ανεξαρτήτου τύπου διαβήτη, είναι η αποδοχή και συμφιλίωση με τη νόσο, καθώς πρόκειται για μια χρόνια νόσο χωρίς ίαση. Κυρίως οι τύπου ένα διαβητικοί, επειδή όπως προανέφερα πρόκειται για παιδιά και νεαρής ηλικίας άτομα, πρέπει να γνωρίζουν ότι μπορούν να πετύχουν μια πολύ καλή γλυκαιμική ρύθμιση που θα τους επιτρέπει να συμπορευτούν με την νόσο τους για πολλά χρόνια.
Δεύτερο πιο σημαντικό είναι η σχέση και η εμπιστοσύνη μεταξύ γιατρού και ασθενούς. Ο γιατρός θα πρέπει να είναι άριστα εκπαιδευμένος για να μπορεί να καθοδηγεί τον ασθενή του και να κατανοεί και τον παράγοντα κούραση που εμφανίζεται κάποια στιγμή στους διαβητικούς ασθενείς έτσι ώστε να μπορέσει να διατηρήσει τη γλυκαιμική ρύθμιση μέσα στους στόχους, να μπορεί να διαγνώσει μια τυχόν επιπλοκή όσο το δυνατόν νωρίτερα για να μπορέσει αν όχι να αντιμετωπιστεί ολοκληρωτικά να περιοριστεί σε αρχικά στάδια. Επίσης θα πρέπει να έχει τη δυνατότητα να ενημερώνει τον ασθενή του για όλα τα διαθέσιμα μέσα που υπάρχουν ώστε να γνωρίζει ο ασθενής πώς μπορεί να βοηθηθεί από όλα αυτά. Ο ασθενής από την πλευρά του πρέπει να εμπιστεύεται τις συμβουλές του θεράποντος ιατρού όσον αφορά το κομμάτι της φαρμακευτικής αγωγής αλλά πέραν αυτής θα πρέπει να τροποποιήσει και όχι να αλλάξει ριζικά τον τρόπο ζωής του. Δεν μπορείς να πεις σε έναν ασθενή μην ξαναφάς ποτέ γλυκό, παγωτό, μακαρόνια και γενικότερα διατροφικές αμαρτίες που όλοι μας κάνουμε κατά καιρούς, γιατί πολύ απλά δεν θα το κάνει. Αυτό είναι και το πιο δύσκολο σημείο στη σχέση του ιατρού με τον ασθενή. Θα πρέπει να υπάρξει μια ισορροπία και μια τροποποίηση των γευμάτων όχι να σταματήσουν ολοκληρωτικά.

Επίσης, η σωματική άσκηση είναι εξίσου σημαντική και πρέπει όλοι μας, πόσο μάλλον οι διαβητικοί ασθενείς, να αφιερώνουμε κάποιες ώρες της καθημερινότητας μας στην άθληση. Η άσκηση θα πρέπει να μοιράζεται σε αερόβια και αναερόβια δραστηριότητα. Μελέτες έχουν δείξει την αποτελεσματικότητα της άσκησης στη μείωση των αναγκών ινσουλίνης σε άτομα που γυμνάζονται καθώς και στη μείωση της αντίστασης στην ινσουλίνη ως αποτέλεσμα της απώλειας σωματικού βάρους.

Πολλοί συνάνθρωποι μας ανήκουν στην οντότητα του προδιαβήτη. Σε αυτήν την κατηγορία ασθενών υπάρχει μια προδιάθεση να εμφανίσουν διαβήτη κάποια στιγμή της ζωής τους. Η διάγνωση του προδιαβήτη τίθεται από αυξημένες τιμές γλυκόζης που διαγιγνώσκονται σε προληπτικούς ελέγχους - όχι όμως τόσο αυξημένες που έχει ένας διαβητικός ασθενής - κυρίως όμως μετά από καμπύλη σακχάρου. Αξίζει να τονιστεί ότι ένας προδιαβητικός ασθενής αν δεν λάβει τα μέτρα που πρέπει ή δεν διαγνωστεί εγκαίρως θα έχει τις ίδιες επιπλοκές ακριβώς με έναν επίσημα διαβητικό ασθενή. Τα μέτρα που λαμβάνουμε σε αυτές τις περιπτώσεις είναι παρέμβαση στο lifestyle, απώλεια βάρους και παρότρυνση για άσκηση. Καταλαβαίνετε λοιπόν πόσο σημαντικό ρόλο παίζει η σωστή διατροφή και η άσκηση. Σημαντικό επίσης είναι η διακοπή του καπνίσματος και η ρύθμιση τυχόν άλλων παραγόντων που αυξάνουν τον καρδιαγγειακό κίνδυνο (πχ αρτηριακή πίεση, χοληστερίνη).

- Το «πόδι του διαβητικού» γνωρίζουμε ότι είναι μία από τις επιπλοκές του διαβήτη. Πώς προκαλείται και πώς αντιμετωπίζεται με βάση τις τελευταίες εξελίξεις στον τομέα αυτό;

Πράγματι το διαβητικό πόδι είναι μια από τις επιπλοκές του διαβήτη, ύπουλη θα έλεγα, η οποία αν δεν διαγνωστεί και αντιμετωπιστεί εγκαίρως μπορεί να προκαλέσει σοβαρή λοίμωξη του άκρου πόδα και να καταλήξει στον ακρωτηριασμό του. Προκαλείται από τη διαβητική νευροπάθεια, η οποία ίσως είναι η συχνότερη επιπλοκή του διαβήτη και συνήθως συνυπάρχει με περιφερική αρτηριακή νόσο. Αυτοί είναι οι κυριότεροι παράγοντες για την παθογένεια του διαβητικού ποδιού. Η σταδιακή απώλεια της αισθητικότητας των κάτω άκρων οδηγεί στο να μην υπάρχει το προειδοποιητικό σήμα - ο πόνος- σε επώδυνα ερεθίσματα με κίνδυνο την εμφάνιση έλκους ή στην εμφάνιση αρθροπάθειας Charcot που καταστρέφει την άρθρωση του ταρσού και μπορεί να συνυπάρχει με οστεομυελίτιδα.

Εδώ θα πρέπει να τονιστεί το εξής: Τουλάχιστον 50% των ηλικιωμένων ασθενών με ΣΔ2 έχει ευρήματα απώλειας της αισθητικότητας κατά την κλινική εξέταση και το σημαντικό είναι ότι η πλειοψηφία αυτών των ασθενών δεν έχει καμία συμπτωματολογία, με αποτέλεσμα ο κίνδυνος εμφάνισης έλκους στο πόδι να είναι αρκετά αυξημένος. Για το λόγο αυτό ανέφερα ότι είναι μια ύπουλη επιπλοκή. Θα πρέπει λοιπόν όλοι οι ασθενείς να υποβάλλονται σε κλινική εξέταση της αισθητικότητας από τον θεράποντα διαβητολόγο τους, υπάρχουν ειδικά όργανα για τον έλεγχο της αισθητικότητας, ενώ για ασθενείς που πάσχουν από διαβητικό πόδι και δεν έχουν εμφανίσει έλκος υπάρχουν ειδικά υποδήματα που προστατεύουν το πόδι από τραυματισμούς που μπορεί να προκαλέσουν κάποια σοβαρή λοίμωξη. Για την αντιμετώπιση ενός έλκους χωρίς την παρουσία λοίμωξης χρειάζεται ο καθαρισμός και η τοπική φροντίδα του έλκους, ενώ αν υπάρχει λοίμωξη θα πρέπει να χορηγηθεί η κατάλληλη αντιμικροβιακή αγωγή και να υπάρχει στενή παρακολούθηση του ασθενούς από εξειδικευμένη ομάδα (απαιτείται συνεργασία πολλών ειδικοτήτων). Συμπληρωματικές θεραπείες επούλωσης ενός έλκους αποτελούν διάφοροι αυξητικοί παράγοντες, υποκατάστατα δέρματος και το υπερβαρικό οξυγόνο. Θα ήθελα λοιπόν όλοι οι διαβητικοί ασθενείς να ευαισθητοποιηθούν σε αυτό το θέμα και να απευθυνθούν στο θεράποντα ιατρό τους και να γνωρίζουν ότι σήμερα το κυριότερο αίτιο μη τραυματικού ακρωτηριασμού των κάτω άκρων είναι ο σακχαρώδης διαβήτης.

- Πώς μπορεί κάθε ασθενής να αποφύγει τις επιπλοκές του διαβήτη; Είναι στο χέρι του;

Όλοι οι ασθενείς, εφόσον τηρούν τα υγιεινοδιαιτητικά μέτρα που αναφέρθηκαν προηγουμένως σε συνδυασμό με την κατάλληλη φαρμακευτική αγωγή, μπορούν να επιτύχουν μια καλή γλυκαιμική ρύθμιση, μειώνοντας έτσι αρκετά τις πιθανότητες εμφάνισης επιπλοκών. Ειδικά τώρα, με την αλματώδη εξέλιξη της τεχνολογίας, είναι αρκετά πιο εύκολο να ρυθμίσουμε το σάκχαρο μας. Εκτός από κάποιες ελάχιστες περιπτώσεις ασθενών με τύπου ένα διαβήτη όπου η νόσος είτε είναι πολύ επιθετική, είτε έχει εμφανιστεί σε πολύ πρώιμη ηλικία , οι υπόλοιποι ασθενείς που διατηρούν τον γλυκαιμικό στόχο τους στα επιθυμητά επίπεδα, καταφέρνουν να επιμηκύνουν το προσδόκιμο επιβίωσης τους.

- Πιστεύετε πως οι Έλληνες είμαστε ενημερωμένοι επαρκώς για τον διαβήτη;

Θεωρώ ότι ο διαβήτης είναι μια οντότητα από μόνος του, η γνώση πλέον είναι αρκετά λεπτομερής και μεγάλη, γι’ αυτό οι Έλληνες οφείλουν να ενημερωθούν και να ενημερώνονται συνεχώς για την εξέλιξη. Δυστυχώς δεν είμαστε σε πολύ καλό επίπεδο όσον αφορά την ενημέρωση. Θα πρέπει όλοι εμείς οι σύμβουλοι υγείας και η πολιτεία μαζί να συμβάλουμε στην βελτίωση της ενημέρωσης. Υπάρχουν ασθενείς που δεν γνωρίζουν για τους νεότερους μετρητές, για το πότε και πόσες μετρήσεις πρέπει να κάνουν, για τις νεότερες θεραπευτικές αγωγές, για την πρόληψη του διαβητικού ποδιού. Ο διαβήτης δυστυχώς δεν είναι «παίρνω ένα φάρμακο που μου έδωσε κάποτε ένας γιατρός γιατί μου βρήκε αυξημένο σάκχαρο το οποίο καμία φορά ξεχνάω να το πάρω κιόλας και πού και πού κάνω καμία μέτρηση», είναι ένα σύνολο πραγμάτων που πρέπει να τα γνωρίζουν όλοι για να προστατευτούν.

- Ποιο είναι «το Α και το Ω» για έναν ασθενή με διαβήτη; Τι πρέπει να του γίνει συνείδηση ώστε να αντιμετωπίσει την πάθηση με τον καλύτερο τρόπο;

Το πιο σημαντικό πράγμα όπως ανέφερα προηγουμένως είναι η συμφιλίωση με την νόσο. Οποιαδήποτε φαρμακευτική αγωγή ή όσες μονάδες ινσουλίνης κι αν κάνει ένας ασθενής αν δεν θελήσει ο ίδιος να ρυθμιστεί δεν θα τα καταφέρει. Η καλή ρύθμιση απαιτεί έναν συνδυασμό πραγμάτων που περιλαμβάνουν τα υγιεινοδιαιατητικά μέτρα, την άσκηση, την σωστή αγωγή και τις σωστές μετρήσεις που θα προτείνει ο γιατρός. Στη συνείδηση όλων πρέπει να χαραχθεί ότι πλέον έχουμε τα όπλα, αλλά χρειάζεται και η θέληση. Ο διαβήτης είναι ίσως η μόνη νόσος που διαθέτει ένα καλό: Όσο περισσότερο ασχοληθείς μαζί του, τόσο πιο φιλικά θα σε αποδεχτεί.
Σας ευχαριστώ πολύ.

https://www.onmed.gr