Ιταλία: Στην Πάδοβα πραγματοποιήθηκε η πρώτη στον κόσμο «μεταμόσχευση παλλόμενης καρδιάς»

Άρχισα να έχω επίγνωση όταν ήμουν 5 χρονών.. 5 χρονών όταν συνειδητοποίησα ότι γεννήθηκα με ένα ελάττωμα.. θα το πω ελάττωμα κ όχι ασθένεια, γιατί αυτό με έφτασε τώρα εδώ που είμαι.

Είμαι η Μαρία, 33 χρονών νεφροπαθής τελικού σταδίου υπό αιμοκάθαρση 10 χρόνια γεμάτα πλέον.. Η ζωή μου περίπλοκη, με άπειρες στεναχώριες αλλά κ πολλές χαρές.. Γεννήθηκα στην Αλβανία, Κορυτσά, όπου εκεί αρχίζει κ το ταξίδι της ζωής μου.

Άρχισα να αναπτύσσομαι αλλά ταυτόχρονα και

να γίνομαι αδύναμη. Στην Αλβανία έμεινα μέχρι τα 4,5 μ χρόνια.. Σε αυτά τα 4 χρόνια η οικογένεια μου προσπαθούσε να βρει για πιό λόγο δεν ένιωθα καλά.. αμέτρητες εξετάσεις χωρίς κάποια διάγνωση δυστυχώς, κάτι που στις μέρες μας φυσικά είναι πανεύκολο να το βρείς όσον αφορά την νεφρική ανεπάρκεια. Εφόσον απέτυχαν οι γιατροί εκεί, λόγο μη ειδικών αλλά κ άλλες εποχές τότε, οι γονείς μου το 1993 με έφεραν στην Ελλάδα και εδώ αρχίζει ένας αγώνας μέχρι και σήμερα. Όταν ήρθα, κατευθείαν ξεκίνησαν οι εξετάσεις.

Με έτρεξαν φίλοι κ γνωστοί που τους ευχαριστώ γιατί είμασταν από μια ξένη χώρα. Ατελείωτες εξετάσεις, ατελείωτες εισαγωγές στο νοσοκομείο παίδων, ατελείωτες μέρες που έγιναν μήνες. Εδώ βρήκαν ότι είχα γεννηθεί με δυσπλακτικούς νεφρούς, κάτι το οποίο μπορούσαν να το αποτρέψουν αν είχαν δει στην Αλβανία.. ξεκίνησαν ουρολοιμώξεις , οι γιατροί έκανα τα πάντα να με γλυτώσουν από θεραπείες.. ξεκίνησε η πρώτη επέμβαση για φίστουλα όταν ήμουν 7 χρονών το 1996.. Δυστυχώς δεν πέτυχε.. Το 1998 υποβάλλομαι σε περιτονα'ι'κή κάθαρση η οποία κράτησε μέχρι το 2002. Όλο αυτό το διάστημα έζησα ωραία παιδικά χρόνια, δεν παραπονιόμουν, γελούσα, έπαιζα, πήγαινα σχολείο κ όλα όσα λαχταράει ένα παιδί.. είχα βέβαια τις δυσκολίες λόγω καθετήρα, αλλά δεν με εμπόδιζε να ζήσω σαν παιδί... το 2002 η μητέρα μου μου δίνει ένα πολύτιμο δώρο, το νεφρό της. Ζούσα ανέμελα επιτέλους, ένιωθα σαν να μπήκε μια δεύτερη ψυχή μέσα μου. Περνάνε τα χρόνια ομαλά κ όμορφα ώσπου το 2009 παθαίνω Ουρολοίμωξη .. τι σύμπτωση.. θυμήθηκα όταν ήμουν 5 χρονών την ουρολοίμωξη τότε.. Γύρναγαν στο μυαλό μου όλα τα χρόνια κ οι εισαγωγές που έκανα.. ευτυχώς για καλή μου τύχη το πρόλαβα τελευταία στιγμή όπου ξεκίνησαν αμέσως αγωγή κ ξεπέρασα το κίνδυνο απόρριψης . συνέχισα τη κανονική ζωή κ ρουτίνα μετά σπουδές, εργασία, διασκέδαση. Μια ζωή όπου μπορούσα να ζήσω πιο άνετα. Ώσπου σε 2 χρόνια το 2011 έγινε εφιάλτης. Ημέρα 24 Απριλίου ήταν Μεγάλη Δευτέρα θυμάμαι, όπου είχα πυρετό 41 κ δεν πρόλαβα, δεν πρόλαβα να σώσω το νεφρό το οποίο κράτησε τελικά 9 χρόνια. Η νύχτα ήταν πληκτική κ στενάχωρη. Κλάμα, φωνές και ένα ΓΙΑΤΙ!!! Αυτό που με στιγμάτισε είναι περισσότερο το νεφρό ότι ήταν της μητέρας μου. Ουρολοίμωξη πάλι μόνο που αυτή τη φορά δεν το πρόλαβα. Δύσκολο ταξίδι ξεκίνησε από τότε. Ένιωσα ότι γύρισα πίσω στο χρόνο, όπου είχα έρθει και διέγνωσαν νεφρική ανεπάρκεια, ένιωθα πάλι ότι γύρισα απο την αρχή. Δύσκολες στιγμές, πολύ πόνο και το χειρότερο, ήταν η εγκεφαλική αιμορραγία την ίδια χρονιά απόρριψης.. πέθανα και γύρισα. Σε κώμα μια εβδομάδα, αλλεπάλληλες εξετάσεις και εισαγωγές πάλι, καινούρια φίστουλα η οποία κράτησε 3 χρόνια και τώρα έχω τη δεύτερη και κλείνω 5 χρόνια φέτος, δόξα τω Θεό και επίσημα 10 χρόνια αιμοκαθερώμενη και η ζωή μου βέβαια δεν τελείωσε ποτέ, όσα προβλήματα υγείας προέκυψαν στην πορεία. Οι δυσκολίες σε κάνουν πιο δυνατή, είμαι σταθερή 5 χρόνια και περιμένω στη λίστα με το καλό και θα παλεύω για όσες δυσκολίες ακόμα κ να μου προκύψουν. Η ζωή είναι ωραία να θυμάστε, αρκεί να μην πάψετε να παλεύετε για τον εαυτό σας.. όλοι μας έχουμε μια ιστορία, και αυτό που ζούμε είναι μια ιστορία!